Sokak Çocuğu

Ben de annemin güzel çocuğuydum, sokakların değil

Ben de anadan doğmayım

Hepiniz gibi mucizeyim

Çocuk olmayı sizden önce bıraktım,

Oyuncaklarla oynarken siz sadece bakabildim onlara,

Eğlenmelerinize sadece imrenebildim

Benim de oyunlarım var tabi kimsenin olmadığı anlarda oynadığım.

…

Hırpalanmayı, sizlere el açmayı hiç istemedim.

Ben tercih etmedim bunu, bu sadece hayatın adaletsizliği

Bu benim suçum değil, suçlu değilim ki ben!

…

Sizden değilmişim gibi bakmalarınız

Tiksinerek, iğrenerek,

Olmaması gereken bir varlıkmışım gibi görmeniz beni

Görmezden gelmeniz mi demeliydim?

En çok da bu beni üzen, yaralayan.

Ben de masumum senin çocuğun, kardeşin gibi;

Ben de insanım senin gibi!

Ben de anlarım sevgiden, nefretten, zorluktan

Ben de şefkatten anlarım, ben de anlarım kötü sözden

Çok iyi anlarım dayaktan,

Çocuk aklımla her şeyi anlarım da

Bir vicdansızlığı anlamam.

…

Küçük yaşta adam oldum ben

Düşüncelerim bile büyüdü,

Ellerim, yüzüm, kıyafetlerim kirli belki; ama

Öyle güzel ki hayallerim, umutlarım.

Göremezsiniz onları; çünkü gözlerinizi kaçırıyorsunuz gözlerimden

Onların güzelliğini, umutları yansıtan ışığını görmüyorsunuz

Görmekten kaçıyorsunuz.

“Sokak çocuğu” diyor kafanızı çevirip bir kere yüzüme bakmadan geçip gidiyorsunuz;

Bir baksanız gözlerime, benim de aç olduğumu sevgiye,

Şefkate susadığımı göreceksiniz!

Çocuk aklımla çok mu konuştum?

Çocuk dediğin çok konuşmazdı değil mi?

Unutmuşum affola!