Hırçın Mezopotamya'nın Hırçın Kızı Dicle

Mezopotamya… Asi ve hırçındır; bir o kadar da büyüleyici aşkları barındırır. Mezopotamya’da yaşayan; asiliğini, hırçınlığını ve büyüleyiciliğini yaşadığı yerden alan bir güzel vardı: Dicle.

        Güzelliğiyle baş döndüren, hırçınlığıyla ürküten Dicle; bilmiyordu henüz aşkın ne olduğunu; çünkü hiç çalmamıştı aşk meleği, Dicle’nin yüreğinin kapısını. Çalmayacağı anlamına gelmiyordu bu. Geç kalınmış bir mutluluk… Neden olmasın?  

      En büyük zevkiydi; belki de yaşam koşullarına alışmaktan ileri gelen bir zevkti bu; çiçekler yetiştirmek. Sırdaşıydı onlar aynı zamanda. Yine çiçeklerinin bakımını yaparken, onlarla konuşuyordu. Tam da bu sırada karşısında kendisini izleyen bir delikanlıyla göz göze geldi. Hırçındı Dicle, asiydi. İzlenmekten rahatsız olmamıştı ama rahatsız olmak zorunda gibi hissetmişti.  Yanına gitti, kızdı delikanlıya ve bunu belirtti kabaca da olsa. Dicle’nin bütün hiddetli söylemlerine rağmen gözlerini bir an ayırmadı delikanlı genç kızın iri, güzel gözlerinden. İlk izleyişi değildi Dicle’yi, çiçekleriyle konuşurken. Defalarca izlemişti onu aynı durumda ve bundan kendisinin de bilmediği gizli bir heyecan duyuyordu. Yaklaşmıştı sonunda ona karşısındaydı, ona sarılmak için daha neyi bekliyordu? Dicle tokadını indirecekken Fırat’ın yüzüne Fırat kavradı Dicle’nin o ince,  heyecan uyandıran sıcacık bileğini. Nabzını hissetti ne kadar da hızlıydı. Dicle daha bir dikkatli bakıyordu Fırat’ın yüzüne, gözlerine. Gözbebeklerinin büyüdüğünü gördü Fırat ve umudu daha da arttı, daha da cesaretlendi. Seviyordu ve bunu söylemeliydi. Sözlere çok da gerek yoktu gözler her şeyi anlatmaya yetiyorken. Sarıldı Fırat kalbinin kölesi olmuşçasına. Yalnız bir şüpheye düştü Dicle istiyor muydu bunu? Mantık devreye girince geri çekilmeye bedenini Dicle’den ayırmaya karar verdi. Bedenini çekiyordu ki ne Dicle ne de Dicle’nin gözlerindeki ateş buna izin verdi. Sarıldı Dicle adını bilmediği bu yeni duygunun kölesi olacağını hiç bilmeden.